Nic dziwnego, że nasz Pan modlił się słowami: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie” (Łk 10, 21). Święty Paweł dokonał później jasnego rozróżnienia między dwoma rodzajami mądrości: fałszywą mądrością, która używa rozumu, aby zanegować Boga, który dał rozum i wyższą mądrością, która zrodzona jest z Bożej łaski: „To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi” (1 Kor 1, 25).

To dlatego ci, którzy żyją jaśniejszym światłem wiary, tak bardzo nalegają, żeby edukacja miała oparcie w religii, gdyż jeśli ktoś nie wie, dlaczego żyje, w jego życiu nie istnieje jasny cel. Istnieją ludzie, którzy twierdzą, że nie powinno się wprowadzać edukacji religijnej, dopóki dziecko nie jest wystarczająco duże, aby mogło „zadecydować o sobie”. Gdyby byli konsekwentni, powinni też mówić, że nie można przenosić do lepszego środowiska dziecka ze slumsów, zanim nie urośnie ono na tyle, by móc samodzielnie o tym zdecydować. Niestety, zanim ten moment nadejdzie, dziecko może zdążyć zarazić się gruźlicą. Równie dobrze moglibyśmy też twierdzić, że żadne dziecko nie powinno się urodzić, dopóki nie będzie na tyle duże, by móc zdecydować o tym, kto ma być jego rodzicami, do której grupy społecznej chce należeć, jaką moralnością chce się kierować i czy w ogóle chce się urodzić.

Arcybiskup Fulton J. Sheen

Źródło: „Go to Heaven”, 1961 r., str. 87.