„Zaparcie się św. Piotra”, Michelangelo Merisi da Caravaggio, 1610 r.

Nie znam tego Człowieka.

(Mt 26, 72)

Gdyby Piotr został z Chrystusem, nikt nie byłby w stanie wycisnąć z niego tej żałośnie pokrętnej wypowiedzi. Subtelność Szatana wkrada się w przyjaźń tych, którym brakuje duchowości, powodując, że ranią oni swych przyjaciół bardziej, niż mógłby to uczynić jakikolwiek wróg. Siedzenie przy ogniu ludzi bezbożnych może pocieszyć ciało, lecz rujnuje Chrystusowy fundament w ludzkiej duszy. Szatan nie przyszedł do Piotra „jak lew ryczący” (1 P 5, 8), lecz jako frywolna dziewczyna, dająca upust swej ciekawości. Była to chwila, w której w życiu Piotra objawił się automatyczny związek między czuwaniem a modlitwą; ten niespodziewany moment przychodzi w życiu każdego człowieka. Ten, kto nie czuwa, nie może spodziewać się odpowiedzi na swą modlitwę. Wprawdzie Bóg ma moc uchronienia przed połamaniem kości każdego, kto upada, ale jeśli ktoś prosi o bezpieczeństwo, a nie czuwa, „wystawia na próbę Pana, Boga swego” (Mt 4, 7). Nie możemy oczekiwać od Boga specjalnej opieki, jaką zarezerwował dla swoich przyjaciół, jeśli obojętniejemy na Jego przyjaźń. Jonasz zirytował się słowem Boga, gdy otrzymał nakaz udania się do Niniwy i głoszenia pokuty. Zwrócił swe serce ku Tarszisz i znalazł okręt gotowy zabrać go daleko od jego misji (Jon 1, 3). Gdy duch kapłana ziębnie, wrogowie Chrystusa – świat, ciało i diabeł – szybko znajdują sposób, aby dostarczyć mu „ogień” – wygodę i towarzystwo.

Dla każdego księdza płynie z Ewangelii nauka, że kapłan, który idzie w dużej odległości za Chrystusem, nazywa Go „człowiekiem”, jak gdyby mówił: „Nie byłem przeznaczony do takiego życia; nigdy nie miałem powołania”. Taki kapłan gniewa się, gdy ktokolwiek mówi mu, że nie przypomina Chrystusa. W takim kapłanie, podobnie jak w Piotrze, istnieje silna tendencja do powrotu do dawnej natury Adama. Na widok takiego kapłana nasz umysł zaczyna sobie wyobrażać Szymona w jego dawnych dniach, gdy był rybakiem. Niemal słyszymy jego soczyste przekleństwa wypowiadane na widok poplątanych sieci. Gdy żył w bliskim towarzystwie naszego Pana, takie słowa nie przyszłyby mu do głowy, lecz zaledwie kilka godzin później wracają dawne przyzwyczajenia. Przekleństwa cisną się mu na usta i to w obecności młodej kobiety. Inni lepiej niż on sam rozumieją, co powinien czynić kapłan. Służąca mogła powiedzieć Piotrowi, że powinien być z Galilejczykiem. Nawet ci, których praca polega na zajmowaniu się przyziemnymi sprawami (na przykład Marta), często gorszą się na widok kapłana, który nie rozumie, że jego zadaniem jest trwanie przy Chrystusie.

Arcybiskup Fulton J. Sheen

Źródło: „Kapłan nie należy do siebie„, 2018 r., str. 267-269.