W jedności z Kościołem kapłan płodzi dzieci w Chrystusie, nie tylko dzieci przyniesione do chrzcielnicy i uczynione dziećmi Bożymi, ale także dorosłych, których nawrócił, podobnie jak Paweł nawrócił Onezyma i innych. Dziś jednak obserwuje się zanik „ojcostwa” w kapłaństwie. Tytuł ten bywa nawet odrzucany słowami: „Nie mów do mnie ‚ojcze’, mów do mnie ‚Józek'”. Być może nie należy mówić „ojcze”, ponieważ kapłan ma świadomość, że nie ma duchowego potomstwa. Czy możliwe jest, że aborcja ciała zaowocowała w kapłaństwie aborcją ducha? Samo odrzucenie faktu, że Ojciec Święty potępił zerwanie związku między miłością a życiem, ma swój odpowiednik w spadku liczby nawróconych we wszystkich diecezjach Kościoła. Czy niektórzy kapłani zażywają „pigułkę” w sensie niepłodzenia dzieci w Chrystusie? W Dniu Sądu Ostatecznego, kiedy stawimy się przed Tronem Chrystusa, zapyta nas On „Gdzie są twoje dzieci?”. Bóg nienawidzi bezpłodności u tych, których uczynił płodnymi w Duchu. Niezadowolenie z celibatu w Kościele jest wprost proporcjonalne do niepowodzenia w nawracaniu dusz do Chrystusa. Celibat nie znajduje ujścia dla namiętności, jeśli nie dojdzie do duchowej regeneracji. Jak powiedział Carl Jung, stłumiona energia libido wznosi się w górę ku miłości do Boga. Kiedy pojawia się jałowość i sterylność w miłości do Kościoła i jego wzrostu, coraz bardziej naglące stają się potrzeby cielesnego wyładowania. My, kapłani, jesteśmy strażnikami Jego Kościoła i Pan nie chce, abyśmy dali Mu wytchnienie od zbierania żniwa w Jego imieniu. „Na twoich murach, Jeruzalem, postawiłem straże: cały dzień i całą noc nigdy milczeć nie będą. Wy, co przypominacie [wszystko] Panu, sami nie miejcie wytchnienia i Jemu nie dajcie spokoju, dopóki nie odnowi i nie uczyni Jeruzalem przedmiotem chwały na ziemi” (Iz 62,6-7).

Arcybiskup Fulton J. Sheen

Źródło: „Those Mysterious Priests”, 1970 r., str. 309.