Gdy spoglądam wstecz na sześćdziesiąt lat mojego kapłaństwa – żertwy, jak odpowiedziałbym Bogu na następujące pytanie: „Czy myślisz, że przeżyłeś swoje życie jako dobry kapłan?” Gdy porównuję siebie z misjonarzami, którzy stali się bezkrwawymi męczennikami, porzucając swój własny kraj i własną rodzinę, aby nauczać inne ludy, gdy pomyślę o cierpieniach moich braci w kapłaństwie w Europie Wschodniej, gdy spoglądam na świątobliwe twarze niektórych z moich braci kapłanów w klasztorach i na misjach, gdy widzę piękne pogodzenie się z wolą Bożą u księży w szpitalach, którzy chorują na raka i także gdy spoglądam na wielu moich braci w Chrystusie, których tak bardzo podziwiam, odpowiadam: „Nie, nie byłem takim kapłanem, jakim powinienem lub jakim pragnąłem być”.

Lecz wiem, że jest to niepełna odpowiedź na powyższe pytanie. Gdy umieścisz obraz w świetle świecy, aby go zbadać, nie dostrzeżesz niedoskonałości; gdy umieścisz go w świetle słonecznym, zobaczysz, jak źle dobrane zostały kolory i jak niedoskonała jest kreska. Tak właśnie dzieje się, gdy mierzymy samych siebie według Boskiej miary – wypadamy nieskończenie źle; a gdy porównujemy się z wieloma osobami, które nas inspirują, głęboko odczuwamy własną niegodność. Lecz poza tym wszystkim i mimo tego wszystkiego jesteśmy bardzo mocno świadomi Bożego miłosierdzia. Bóg nie powołał aniołów na kapłanów; powołał ludzi. Nie uczynił On złota naczyniem dla swojego skarbu; ulepił je z gliny. Zbieranina apostołów, którą Chrystus zgromadził wokół siebie, stała się bardziej godna dzięki Jego miłosierdziu i Jego współczuciu.

Wiem, że nie boję się stanąć przed Jego obliczem. Nie dlatego, że jestem godzien, ani dlatego, że kochałem Go szczególnie mocno, ale ponieważ ON MNIE UMIŁOWAŁ. Jest to jedyny powód, dla którego kogokolwiek z nas można naprawdę kochać. Gdy nasz Zbawiciel zaszczepia w nas swoją miłość, wtedy stajemy się godni miłości.

Arcybiskup Fulton J. Sheen

Źródło: „Treasure in Clay. The Autobiography of Fulton J. Sheen”, 2009 r., str. 41-42.