Najlepszymi doradcami duchowymi nie są ludzie mądrzy ziemską mądrością i uzbrojeni w dyktafon, ani ci, którzy znają wszystkie psychologiczne sztuczki związane z przeprowadzaniem wywiadów, ani też ci, którzy bardziej troszczą się o komfort otoczenia niż o obecność Ducha. Najlepszymi przewodnikami dusz są święci kapłani i kapłani, którzy cierpią w zjednoczeniu z Chrystusem. Przez takich kapłanów Duch Święty wylewa siedem swoich darów. Ci, którzy żyją blisko Chrystusa, dzielą się Chrystusem. Ja powiedział święty Augustyn: „Dzielę się tym, czym żyję”. Cierpienie daje mądrość, a książki dają jedynie naturalne rozumienie. Kapłan, który został ukrzyżowany i cierpliwie znosił swą mękę, zawsze będzie postrzegany jako kapłan miłosierny. Jeśli w sobotę przed jednym konfesjonałem ciągnie się długa kolejka, a przed drugim stoi jedynie jeden lub dwóch penitentów, nadszedł czas, aby kapłan zadał sobie kilka pytań. Świętość przyciąga penitentów do świętych kapłanów. Magnetyzm takich kapłanów jest magnetyzmem samego Chrystusa.

A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie.

(J 12, 32)

Żaden z kapłanów nie ogarnia z taką empatią problemów ludzkich jak ten, który stoi na wieży strażniczej Kalwarii. Przypomina on słońce, którego nie można zobaczyć, a przecież oświetla wszystko inne.

Jakże wiele dusz powie o wielkiej armii świętych kapłanów: „Pokazał mi moje serce” lub „Ukazał mi piękno Chrystusa”, albo: „Rozmowa z nim była jak rozmowa z Panem”. Kapłan nie może jednocześnie być mądry ziemską mądrością i głosić zbawczą moc naszego Pana. Święty Paweł nie mniej niż trzydzieści trzy razy wzniośle powtarza wyrażenie „w Chrystusie”. Jest to według niego sekret „moc[y] przekonując[ej] Miłości, (…) udział[u] w Duchu, (…) serdeczne[go] współczuci[a]” (Flp 2, 1). Kapłan napełniony tą ideą, „ukrzyżowa[wszy] ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami” (Ga 5, 24), zawsze prowadzi innych w cień Krzyża i ku światłu Ducha.

Arcybiskup Fulton J. Sheen

Źródło: „Kapłan nie należy do siebie„, 2018 r., str. 223-224.