Nie ma żadnych zasad – wystarczy spędzić nieprzerwaną godzinę przed Najświętszym Sakramentem. Gdyby jednak część Godziny została odprawiona przed Mszą Świętą, a reszta po Mszy Świętej, nadal byłaby zachowana jej ciągłość.

Czasami jest to trudne, szczególnie w wakacje, kiedy nie mamy nic do zrobienia. Pamiętam, że w Paryżu miałem dwie godziny przerwy między pociągami. Poszedłem do kościoła Świętego Rocha, aby odprawić swoją Godzinę Świętą. W ciągu roku nie zdarza mi się więcej niż dziesięć razy, że zasypiam za dnia. To był jeden z tych dni. Byłem tak zmęczony, że o 14:00 usiadłem – zbyt zmęczony, by uklęknąć – i zasnąłem. Spałem doskonale do godziny 15.00. Zapytałem Dobrego Boga: „Czy odprawiłem Godzinę Świętą?”. Przyszła odpowiedź: „Tak! W ten sposób Apostołowie odprawili swoją pierwszą Godzinę Świętą”. Najlepszym czasem na jej odprawienie jest poranek, wcześnie, zanim dzień zastawi na nas swoje pułapki. Dochowując jej wierności i nie pozwalając, by cokolwiek ją zakłóciło, używamy jej jako znaku i symbolu naszej ofiarności. Nie jesteśmy powołani do wielkich pokut, a wiele z nich przeszkadzałoby nam w wypełnianiu obowiązków, ale Godzina jest naszą codzienną ofiarą w zjednoczeniu z Chrystusem. Wielu księży i sióstr zakonnych na całym świecie obecnie ją odprawia, a ich dzieła duszpasterskie dowodzą, że „byli z Jezusem”. Znam kapłana, który przez pięćdziesiąt cztery lata nie opuścił żadnej codziennej Godziny Świętej. Codziennie modli się o to, by umrzeć w obecności Najświętszego Sakramentu w sobotę lub w święto Matki Bożej. Mimo tak długich modlitw zanoszonych w tej intencji nie ma on żadnej pewności, że Pan go wysłucha, ale zawsze mówi z uśmiechem: „Jeśli tego nie zrobi, będzie potężnie zakłopotany, gdy Go spotkam”.

Arcybiskup Fulton J. Sheen

Źródło: „Those Mysterious Priests”, 1978 r., str. 185-186.